در سالهای قبل از ۱۹۶۰ در امریکا ،اورژانس های بیمارستان (ED) اغلب توسط پزشکان عمومی و متخصصین جراحی، داخلی، اورتوپدی و غیره اداره می شد. بیمار به محض ورود به اورژانس توسط تریاژ اولیه پرستار به پزشک عمومی یا در صورت نیاز تخصصی به متخصص مربوطه ارجاع داده می شد؛ بدون آنکه بیمار از تمامی جهات تخصصی بررسی شود. بطور کلی بیمار در اورژانس متولی خاصی نداشت و ابتدا توسط یک متخصص (جراحی،داخلی،اورتوپدی) ویزیت و سپس مشاوره متعدد با متخصصین مختلف انجام میشد و هر متخصص از جهت رشته تخصصی خود بیمار را درمان میکرد که این خود باعث مشکلات هم برای بیمار هم در روند درمان می شد، لذا سیستم درمانی باتوجه به نیاز، به یک متخصص که آگاهی چند جانبه به اورژانس های تمامی تخصص ها داشته و بتواند بیمار اورژانس را از جنبه های مختلف تخصصی ارزیابی و درمان کند و همچنین با بالا رفتن انتظارات بیماران و ازدحام اورژانس ها، به فکر پایه گذاری رشته تخصصی طب اورژانس افتادند.
اولین بار در سال ۱۹۷۰، برنامه تخصص و آموزش رزیدنت های EM (emergency medicine) در دانشگاه سینسیناتی اوهایو امریکا اجرا و اولین دپارتمان EM در سال ۱۹۷۱ در دانشگاه USC پایه گذاری شد. در ایران ضرورت راه اندازی این رشته تخصصی در سال ۱۳۷۵ مورد تصویب شورای آموزش پزشکی تخصصی کشور قرار گرفت و در سال ۱۳۸۰ اولین گروه طب اورژانس در دانشگاه علوم پزشکی ایران شکل گرفت. درسال ۱۳۸۴ انجمن علمی طب اورژانس پایه گذاری شد.
توانایی رشته تخصصی طب اورژانس در ارتقا سطح مراقبت و افزایش رضایت مندی بیماران از یک سو و جذابیت بالینی بسیار به دلیل ماهیت پرتحرک و متنوع آن سبب شد تا در مدتی کوتاه و با جهشی عظیم به یکی از پرطرفدارترین رشته های تخصصی اصلی پزشکی تبدیل شود و به عنوان دومین رشته رقابتی در امتحانات ورودی دستیاری امریکا ارتقا یابد .
متخصصین طب اورژانس، پزشکان خط مقدم بیمارستان ها هستند،در برخورد با بیماران زیاد و‌با تظاهرات بالینی متنوع و همراهان آنهاکه اغلب مضطرب و نگران هستند ،بایستی به بررسی همه جانبه بیمار پرداخته و در کوتاهترین زمان تشخیص های افتراقی مطرح و به درمان بپردازد و پس از پایدارسازی بیمار ، ایشان ترخیص یا به سرویس تخصصی که بیشترین سود را به وی خواهد رساند منتقل گردد .
متخصصین طب اورژانس پس از گذراندن دوران تخصص، توانایی اداره و ارزیابی و درمان اورژانس های تخصص های مختلف را پیدا میکنند، مهارت های ویژه در تشخیص و درمان و پایدارسازی بیماران مالتیپل تروما به علت تصادفات، مغزواعصاب، اورتوپدی، جراحی، بیهوشی، قلب، داخلی (ریوی،کلیوی)، عفونی ، مسمومیت های دارویی و همچنین در حوزه های مدیریت بحران، مدیریت بخش اورژانس، طراحی فضای اورژانس، مدیریت و طراحی اورژانس پیش بیمارستانی، مدیریت حوادث غیرمترقبه اعم از تروریستی و شیمیایی، پیدا می کنند.
براساس کمیسیون دفاع و امنیت ملی کشور، رشته طب اورژانس به عنوان یه رشته تخصصی استراتژیک شناخته شده و به عنوان خط مقدم پدافند غیرعامل کشور در نظر گرفته شده است. گوشه ای از گستردگی حوزه فعالیت متخصص اورژانس به عنوان مثال: در حوزه تخصص بیهوشی، توانایی اداره راه هوایی مطمین و اینتوباسیون و کار با ونتیلاتور، بیهوشی های کوتاه مدت جهت انجام اقدامات جراحی ماینور یا جااندازی دررفتگی ها تحت عنوان کلی PSA ،در حوزه جراحی ارزیابی و درمان اولیه یا قطعی انواع آسیب های نافذ صورت گردن قفسه سینه و شکم، تعبیه chest tube (لوله سینه ای)، شالدون گذاری و تعبیه cvline (رگ گیری مرکزی)، در حوزه اورتوپدی درمان اولیه یا قطعی شکستگی ها و جااندازی دررفتگی ها، آسیب تاندونی، سونوگرافی شکم، قفسه سینه، عروق، قلب بربالین بیماران جهت تشخیص و‌پاسخ به درمان، آرتروسنتز، توراسنتز و بسیاری از اقدامات تشخیصی و درمانی دیگر؛ البته از سویی دیگر باید در نظر داشت که متخصص طب اورژانس به تنهایی تمام بیماران را اداره نمیکند بلکه پس از پایدار سازی اولیه و رد کردن تشخیص های محتمل دیگر و گذاشتن تشخیص اصلی بیمار اقدام به ترخیص یا بستری در سرویس تخصصی مربوطه می کند.